O volume que edita hoxe a colección Arealonga contén tres novelas que, de algún xeito constituen unha triloxia. Trátase, por decilo de algunha maneira, do ciclo do neno dentro da novelística de Neira Vilas. Ainda a risco de simplificarmos unha migueña, na narrativa de Neira Vilas hai dous eixes: o da aldea natao o da infancia. Neira Vilas, transterrado na Arxentina ou en Cuba, retorna unha e outra vez o seu curruncho natal e á súa nenez. De tódoslos xeitos nalgún relato soio hai un eixe xa que o retorno á infancia implica o retor á aldea, á súa aldea. Algún lector borará de menos outro eixe: a emigración. Os trafegos e atafegos dos nosos emigrantes. E certo sisie convén que hoxe o máis e o mellor do noso narrador son as páxinas que viemos de sinalar (nenos e aldea). No presente volume, nestra “triloxia”, é así tamén. Das tres novelas, duas “Memorias dun neno labrego” e “Cartas a Lelo” foron escritas por nenos. O “autor” da primeira (1961) é Balbino, e o da segunda (1971), Toño; un rapaz, Moncho, é o protagonista da terceira (1977).